Opioidowe wzory lekarzy ratunkowych i ryzyko długotrwałego stosowania ad 5

Lekarzy w każdym kwartylu porównano z tymi w najniższym zalecanym kwartylu. Wskaźniki szans zostały oszacowane przy użyciu modeli regresji logistycznej. Średnio wskaźniki przepisywania opioidów przez lekarzy o małej intensywności i lekarzy o dużej intensywności różniły się o 3,3 w tym samym szpitalu (7,3% w porównaniu do 24,1% wizyt w oddziałach ratunkowych, P <0,001) (tabela 2 i wykres 1A) . We wszystkich podgrupach częstość przepisywania leków wśród lekarzy o dużym nasileniu była trzykrotna wśród osób przepisujących leki o małej intensywności. Najwyższą średnią stawkę zaobserwowano wśród pacjentów, którzy odwiedzili oddział ratunkowy z powodu kontuzji (23,7%) (tabela 2). Występowała minimalna korelacja między wskaźnikami przepisywania lekarzy a medianą początkowej dawki przepisanej opioidy, która została wypełniona (r = -0,08) (ryc. S3 i tabela S1 w dodatkowym dodatku) lub typ przepisanego opioidu (tabela S2 w Dodatku Dodatek).
Ryc. 2. Ryc. 2. Nieskorygowane i skorygowane wskaźniki szans na długoterminowe używanie opioidów, zgodnie z leczeniem opioidowymi kandydatami o wysokiej intensywności lub o niskim natężeniu. Wszystkie nieskorygowane ilorazy szans zostały oszacowane przy użyciu dwuwymiarowej regresji logistycznej z wystąpieniem długiego czasu. – użycie opioidów jako zmiennej zależnej i ekspozycja na dostawcę o wysokiej intensywności jako kluczowa zmienna objaśniająca. Wszystkie skorygowane modele były jeszcze bardziej dostosowane do wieku, płci, rasy lub grupy etnicznej pacjentów, podwójnej kwalifikowalności Medicare-Medicaid oraz statusu niepełnosprawności i obecności 11 stanów przewlekłych.
Ogólnie rzecz biorąc, długoterminowe stosowanie opioidów w ciągu 12 miesięcy było istotnie większe wśród pacjentów leczonych przez lekarzy o dużej intensywności niż wśród pacjentów leczonych przez lekarzy o niskiej intensywności (1,51% w porównaniu z 1,16%, nieskorygowany iloraz szans, 1,31, 95% przedział ufności [CI ], 1,24 do 1,39) (Tabela 2 i Rysunek 2). Po korekcie nastąpiła minimalna zmiana tej różnicy (skorygowany iloraz szans 1,30, 95% CI, 1,23 do 1,37). Odkrycie to odpowiada liczbie potrzebnej do wyrządzenia krzywdy 48 pacjentom otrzymującym receptę opioidową, aby teoretycznie doprowadzić do nadmiernego długotrwałego używania opioidów.
Zaobserwowaliśmy skokowy wzrost długotrwałego stosowania opioidów z ekspozycją na lekarzy w każdym kwartylu zalecanej dawki opioidu. W porównaniu z pierwszym kwartylem (o niskiej intensywności) pacjenci leczeni przez lekarzy w drugim kwartylu mieli skorygowany iloraz szans dla długoterminowego stosowania opioidów 1,10 (95% CI, 1,04 do 1,16) oraz pacjentów leczonych przez lekarzy w trzecim kwartyl miał skorygowany iloraz szans 1,19 (95% CI, 1,12 do 1,25) (rysunek 1B i tabela S3 w dodatkowym dodatku). Różnice w długoterminowym stosowaniu opioidów między pacjentami leczonymi przez lekarzy o dużym nasileniu i tymi leczonymi lekoopornymi lekarzami opioidowymi były spójne w różnych podgrupach, z minimalną zmianą po korekcie wieloczynnikowej (ryc. 2).
Tabela 3. Tabela 3. Spotkania w Szpitalu w ciągu 12 miesięcy od wizyty w oddziale ratunkowym w indeksie dla lekarza opiatowego o niskiej intensywności lub o dużej intensywności. Opłaty związane ze stosowaniem opioidów w szpitalach oraz spotkania z upadkiem lub złamaniem były znacznie wyższe w ciągu 12 miesięcy po leczeniu. wizyta na oddziale ratunkowym wśród pacjentów leczonych przez lekarzy opiatowych o dużej intensywności niż wśród pacjentów leczonych lekami stosującymi opioidy o niskiej intensywności (wskaźniki każdego spotkania związanego z opioidami, 9,96% vs.
[przypisy: hydrokortyzon bez recepty, indapen sr, badanie randomizowane ]