Randomizowany proces dawkowania akenokoumarolu i phenprokumonu pod kontrolą genotypu AD 7

Ta obserwacja musi być interpretowana ostrożnie. Podział 12-tygodniowego badania na trzy 4-tygodniowe przedziały czasu nie został szczegółowo określony w protokole badań i jest tylko jedną z kilku miar wtórnych. Ponieważ wartości P w naszym badaniu nie zostały skorygowane o wielokrotne testowanie, możliwe jest, że znacząca różnica wykryta w pierwszych 4 tygodniach jest przypadkowym znalezieniem. Jednak jest biologicznie prawdopodobne, że największe korzyści z farmakogenetycznie prowadzonego dawkowania wystąpią podczas rozpoczynania leczenia. Algorytmy próbne zostały użyte do określenia dawek leków tylko podczas pierwszych 5 do 7 dni leczenia. Następnie, w obu grupach, korekty oparto na INR. Fakt, że znaleźliśmy efekt tylko w pierwszym miesiącu leczenia, jest zgodny z wcześniejszymi badaniami obserwacyjnymi, w których stwierdziliśmy różnice w nadmiernej i niedostatecznej antykoagulacji (tj. INR nadskutakoterapii i subterapeutycznej) między genotypami tylko w pierwszym miesiącu.13 , 14
Anderson i in. stwierdzili istotną różnicę w odsetku czasu w terapeutycznym zakresie wartości INR w pierwszym miesiącu, a także w pierwszych 3 miesiącach leczenia warfaryną. [12] Ich badanie było nierandomizowanym porównaniem z równoległą grupą kontrolną, w której standardową terapię przeciwzakrzepową algorytm dozowania. W naszym badaniu pacjenci w grupie kontrolnej otrzymali dawkę opartą na algorytmie klinicznym, który również powinien poprawić czas w zakresie terapeutycznym. W mniejszym, randomizowanym, kontrolowanym badaniu przeprowadzonym przez Burmestera i wsp., Nie wykazano istotnej różnicy w czasie w zakresie terapeutycznym podczas pierwszych 14 dni między farmakogenetycznie sterowanym dawkowaniem a dawkowaniem w oparciu o kliniczny algorytm.9 Wang i in. ustalono, że czas do stabilnej dawki warfaryny był zmniejszony w grupie, która otrzymywała dawkowanie genotypowe.15 Nie zaobserwowaliśmy tej różnicy w naszym badaniu. Wang i współpracownicy zastosowali mniej ścisłą definicję stabilnej dawki (tj. Dawkę, przy której INR mieściło się w zakresie od 1,8 do 3,0 przez co najmniej 7 dni) niż my, a zatem czas potrzebny do osiągnięcia stabilnej dawki był dłuższy w naszym badaniu niż w badaniu Wanga i wsp.
Jedną ważną różnicą między wszystkimi poprzednimi badaniami a obecną jest fakt, że we wcześniejszych badaniach oceniano farmakogenetycznie kierowane dawkowanie warfaryny zamiast acenokumarolu lub fenprokumonu. Enzym CYP2C9 ma znacznie mniejszy wpływ na farmakokinetykę fenprokumonu niż na farmakokinetykę warfaryny16. W związku z tym wpływ na ustalenie odpowiedniej dawki i stabilności dawki podczas leczenia może być mniejszy w przypadku fenprokumonu niż warfaryny, a wpływ należy się spodziewać, że dawkowanie farmakogenetycznie przewlekłe w czasie terapeutycznym w zakresie INR będzie mniejsze.
Jednym z ograniczeń naszego badania jest fakt, że liczba pacjentów objętych badaniem była niższa niż liczba wymagana zgodnie z obliczeniami mocy
[podobne: hydrokortyzon bez recepty, przychodnia sobieskiego, złamanie nasady dalszej kości promieniowej ]