Rozpoznanie ostrego rozlanego zapalenia miazszowego

Jeżeli wysięk nagromadzony w przestrzeniach Dissego ulegnie powolnemu przeistoczeniu się łącznotkankowemu to rozwija się stopniowo obraz kliniczny marskości wątroby. Na takie lub inne zejście ostrego rozlanego miąższowego zapalenia wątroby wywierają wpływ nie tylko stopień uszkodzenia komórek wątroby oraz dodatkowe czynniki szkodliwe, ale usposobienie wrodzone i nabyte. Rozpoznanie ostrego rozlanego zapalenia miąższowego opiera się na stwierdzeniu żółtaczki miąższowej przeważnie u osoby młodej, najczęściej po błędzie dietetycznym, bez poprzedzającego napadu bólów w prawym podżebrzu. Pewne znaczenie w rozpoznaniu ma także stwierdzenie, że chory miał w ostatnim czasie styczność z chorym na żółtaczkę lub miał wstrzykiwania. Przypadki ostrego zapalenia miąższowego wątroby przebiegające bez żółtaczki mogą być rozpoznane tylko przy zastosowaniu prób czynnościowych. Wykrywa je zresztą także badanie bioptyczne wątroby. Rozpoznanie różnicowe. Ostre, miąższowe zapalenie wątroby różnicuje się przede wszystkim z żółtaczką hemolityczną i z żółtaczką mechaniczną. Ostre rozlane miąższowe zapalenie wątroby pochodzenia wirusowego ma w obrazie chorobowym niektóre cechy umożliwiające odróżnienie od postaci niewirusowych. Zależą one od pewnego powinowactwa zarazków przesączalnych, wywołujących zapalenie wątroby nagminne (hepatits epulemica), do układu siateczko-śródbłonkowego przede wszystkim w wątrobie i śledzionie i w mniejszym stopniu w węzłach chłonnych, Postaci wirusowe i niewirusowe mogą rozpoczynać się skrycie albo objawami żołądkowo-jelitowymi z gorączką lub bez niej. W obu postaciach może być żółtaczka, powiększenie wątroby i śledziony. Zresztą nagminne zapalenie wątroby kojarzy się czasami z ostrym rozlanym miąższowym zapaleniem wątroby niewirusowym. W różnicowaniu opieramy się na następującym zespole objawów: [przypisy: wyszukiwarka skierowań sanatoryjnych nfz, indapen sr, nerw szczękowy ]